Yitirmek

Canım sıkkın. Ruhum, son bir kaç gündür, geçtiğimiz aylar boyunca yitirdiğim şeylerin azabı içinde. Bu durum bu yazıyı yazmaya başlamadan hemen önce, tam olarak 19 Ekim 2022; 18:31’de, katlanılamaz noktaya çıktı. İyi ki de çıktı, sanırım.

Ruhumu kıvrandıran azap, hasta yatağımdan kaldırarak bana yitirdiğim şeyleri geri alabileceğim ve kendisini de ne yazık ki yitirdiğim şeyi bana geri verdi. Aylardır büyük bir motivasyon kaybına uğradım. Motivasyonsuzluğum öyle bir noktaya geldi ki tek sayfalık metinleri okuyamazken, saatlerimi beyinsizce Youtube’da, Twitter’da ve ekşisözlük’te beş para etmez içerikler tüketerek harcadım.

Sahip olduğum en değerli şeyi, Hoca Nasreddin’in kürkü misali üzerime giydiğim, sahip olduğum ve olacağım tüm mal varlığını bana verecek olan bilgi birikimimi yavaş yavaş kaybetmeye başladım. Bilgi birikimim derken sadece yetişkinlik hayatımda bana para kazandıracak, mesleğim icabı bilmem gereken daha da önemlisi rekabetin oluşacağı her alanda beni öne geçirecek olan teknik bilgiden bahsetmiyorum. Hobi olarak gördüğüm, düşünürken bana zemin ve perspektif veren, bulutların üstüne çıkan merdivenler olarak gördüğüm, insanı insan yaptığına inandığım; felsefe, sinirbilim, tarih, edebiyat, sosyoloji gibi alanlarda entelektüel bilgi birikimimi de yavaş yavaş kaybettim ve kaybetmeye devam ediyorum.

İş öyle bir noktaya geldi ki aylarımı vererek saatlerce okuduğum; tüm düşüncelerini beyin haritama yazdığım Schopenhauer, David Hume gibi yazarları; onların düşüncelerini vasat bir şekilde açıklayamayacak kadar unuttum. Konusu geçer geçmez adeta bir film şeridi gibi aklımda canlanan tüm soyut tıbbi meseleler, yerini boşluğun verdiği rüzgarlara bıraktı.

Bilgi nankördür derler. Bunu bilmeme rağmen saatlerimi ayırarak, adeta bıçakla beynime kazıdığım bütün o bilgileri bu kadar çabuk unutunca motivasyonum daha da zedelendi. Aynı bilgi birikimine tekrar ulaşabilmek için aynı şeyleri yaparak harcayacağım saatler gözümde büyüdükçe büyüdü.

“Tekrar aynı bilgi birikimine sahip olmak için uğraşmalı mıyım; tekrar kaybetme ihtimalim bu denli yüksekse?” sorusu beni bir yol ayrımına soktu.

(Yazıyı buraya kadar okumuş herkesten rica ediyorum. Beni tanıyıp tanımadığınız önemli değil. Bu konuda fikirleriniz varsa lütfen benimle iletişime geçin)

Bütün bunlar olurken vicdanımda açılan yaranın acısını bastırmak için sığındığım bir liman da hep vardı: Kim olduğumu arıyorum. Amerika’da uzmanlık eğitimi alabilmek için 5. sınıfta nefes alamayacak kadar kendimi sıkıştırmamın ve İtalya seyahatimin de bunda etkisi vardı. Sınav süreci bittiğinde beynim yorulmuştu ve aynı çabayı aynı teknik bilgiler için devam ettiremeyeceğim aşikardı.

Hep kendime USA’de bir uzman olup kendimi maddi olarak güvenceye aldıktan sonra felsefeyle uğraşacağım diyordum. Sınavı geçtikten sonra bir süre tatil yaparak, kim olduğumu ve bu hayalimi sorguladım. En azından kendime bunu söylüyordum. Tatil uzadıkça uzadı ve ben motivasyonumu kaybettim. Bir şeyler üretme kapasitem çeyreğine kadar düştü.

Bu günse suratıma beni uykumdan uyandıracak tokadı vuran iki olay gerçekleşti:
-Warfarin denen ilacın etki mekanizmasını hatırlayamamak (ki adım kadar iyi bildiğim bu basit bilgiyi bilemediğim için iliklerime kadar aşağılanmış hissettim)
-Martin Eden okurken felsefeyle ilgili bahislerin geçtiği bölümde (Martin’in Oakland’deki işçi sınıfı entelektüelleriyle tanıştığı bölüm) bir zamanlar sular seller gibi iyi bildiğim, düşüncelerini tartıştığım, eleştirdiğim filozofların felsefi görüşlerine dair tek bir cümle söyleyememek.

Martin Eden’da bahsettiğim bölümü okurken başlayan ıstırap, bölüm boyunca giderek arttı, arttı, arttı… Bölüm sonuna geldiğimde önce düşündüm: Göğsümde yanan ıstırabın, öfkenin ve heyecanın ateşiyle bu kötü gidişe nasıl dur diyebileceğimi ve az önce bahsettiğim yol ayrımını düşündüm.

Bakalım bu yol ayrımında kendimi nerede bulacağım?

Saygılarımla.
Mustafa Emrecan ULUDAĞ